เรื่องราวของกอไก่

 

สถานที่แห่งหนึ่งที่เรียกว่าบ้าน

กอไก่มาอยู่กับเราเมื่อเขาอายุได้เพียง 3 ขวบ ผู้นำของหมู่บ้านในท้องถิ่นได้ติดตอมายังเรา เพื่อขอให้เราช่วยเหลือและรับเด็กมาดูแล ตัวเขาและพี่ชายถูกทอดทิ้ง ไม่มีใครดูแล ไม่มีที่อยู่อาศัยและไม่ได้รับการเอาใจใส่ ทำให้เขาต้องระหกระเหินไปรอบหมู่บ้านอย่างไร้จุดหมาย ผ้ำในหมู่บ้านและคนในหมู่บ้านเอื้อเฟื้อให้อาหารแก่เขาทั้งสองบ้างเป็นบางครั้ง แต่ไม่มีใครที่จะสามารถดูแลพวกเขาได้อย่างเต็มที่เพราะเกินความสามารถที่จะทำได้ สองพี่น้องหมดหนทางเพราะพวกเขาไม่มีใครมีแต่ตัวของพวกเขาเองเท่านั้น

 

ในปี 2551 คุณทัศนีย์ได้รับโทรศัพท์จากผู้นำของหมู่บ้าน  ซึ่งขอความช่วยเหลือรับเด็กทั้งสองคน คุณทัศนีย์เกิดความความยุ่งยากใจบ้าง เพราะเธอไม่แน่ใจว่าจะสามารถรับเด็กทั้งสองได้หรือไม่ เธอเพิ่งได้รับดูแลเด็กคนอื่นและกำลังมาที่บ้านพัก อย่างไรก็ตาม คุณทัศนีย์ตัดสินใจออกเดินทางไปที่หมู่บ้านเพื่อพบกับจะกอไก่และพี่ชายของเขา และนำเด็กสี่คนไปที่หมู่บ้านของกอไก่ด้วย เมื่อมาถึง ไม่รู้ว่ากอไก่และพี่ชายของเขาอยู่ที่ไหน ผู้นำของหมู่บ้านจึงอธิบายว่าคนในหมู่บ้านบางคนมารายงานกับเขาว่าพี่ชายของกอไก่ได้มีองค์กรอื่นรับตัวไปแล้วเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ทิ้งกอไก่ไว้ข้างหลัง ซึ่งใช้เวลานานพอสมควรก่อนกอไก่จะร่อนเร่ไปทั่วหมู่บ้านและชาวบ้านได้นำตัวเขามาที่บ้านของผู้นำหมูบ้านเพื่อพบกับคุณทัศนีย์

 

เด็กสวมใส่เสื้อผ้าที่สกปรกมาก ไม่ใส่รองเท้า และไม่ได้ทานข้าว กอไก่เข้ามาภายในบ้านของผู้นำหมู่บ้าน เด็กๆ เข้าไปหากอไก่ทันที และพูดด้วยเสียงอันดังว่ากอไก่เป็นเด็กน่ารักเมื่อพวกเขาเริ่มเข้าไปมีปฏิสัมพันธ์ด้วย  คุณทัศนีย์ถามกอไก่ด้วยความสงสารว่าเขากินข้าวหรือยังและเขาตอบว่าทั้งวันเขายังไม่ได้กินข้าวเลย คำตอบของกอไก่ทำให้หัวใจของคุณทัศนีย์ท่วมท้นไปด้วยความเมตตาต่อเด็กน้อยคนนี้ แต่เธอยังคงมีความลังเลใจอยู่บ้างที่จะรับเขากลับไปกับเธอ  เธอจึงอธิษฐานและถามพระเจ้าถ้าหากเป็นน้ำพระทัยของพระองค์ที่จะให้เธอรับเด็กชายไปอยู่ภายใต้การดูแลของเธอ และถ้าเป็นอย่างนั้น ขอพระองค์จะให้สัญญาณที่ชัดเจนกับเธอ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและเป็นเวลาที่จะต้องเดินทางกลับ เธอก็ยังไม่ได้รับคำตอบว่ากอไก่จะได้กลับบ้านไปกับพวกเขาด้วย

 

“เขาน่ารัก เอาเขากลับบ้านเราด้วย! พวกเราจะดูแลเขาเอง” เด็กคนหนึ่งพูดเสียงดังออกมา เพราะเป็นเวลาที่จะต้องออกเดินทางแล้ว “ใช่เราจะดูแลเขาเอง เขาป็นน้องเล็กคนหนึ่ง” เด็กอีกคนพูดสำทับขึ้นมา ถ้อยคำเหล่านั้นดังก้องในหัวใจของคุณทัศนีย์และคำพูดเหล่านั้นทำให้คุณทัศนีย์แน่ใจว่ากอไก่จะได้รับการดูแลอย่างดีภายใต้การดูแลของเธอกับความช่วยเหลือจากเด็กโต เธอจึงตัดสินใจและบอกกับกอไก่ว่าเขาจะได้กลับบ้านด้วย เมื่อพวกเขาขึ้นรถ กอไก่ก็ขึ้นรถไป ในขณะที่มือก็ถือถุงขนมที่เขาได้รับไว้แน่นเพราะมันคือทั้งหมดที่มีอยู่กับตัวเขาแล้ว

 

ตลอดการเดินทาง กอไก่เงียบ ไม่แสดงออกอะไรเลย หน้าเศร้า เมื่อพวกเขามาถึงบ้านแห่งความหวัง กอไก่ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับเด็กคนอื่นๆ เด็กผู้หญิงที่โตกว่าได้รับมอบหมายให้ดูแลกอไก่ อาบน้ำให้เขาและใส่เสื้อผ้าใหม่ให้ หลังจากนั้นกอไก่กลับยิ้มออกมาเล็กน้อยเพื่อแสดงออกถึงความสุขของเขา  กอไก่ได้พบสถานที่ที่เรียกว่าบ้าน ได้รับความรัก การเลี้ยงดู การเอาใจใส่ และครอบครัวที่เขาจะเติบโตขึ้นได้เป็นอย่างดี  เมื่อกอไก่อายุครบ 4 ขวบ เขาได้ไปเรียนในโรงเรียนอนุบาล ได้ชุดนักเรียนใหม่ กระเป๋า และรองเท้าใหม่ และมีรอยยิ้มเล็กน้อยนั้นก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง

 

ปัจจุบัน กอไก่อายุ 10 ปีแล้ว และเติบโตขึ้นด้วยดี เขาเป็นคนเข้มแข็ง และมีความสุขในการดูแลสิ่งของของเขา สนุกกับเพื่อนและเป็นคนทะเล้น ร่าเริง แจ่มใส ยิ้มบ่อยมากขึ้นตอนนี้ พระเจ้าทรงทำงานในชีวิตของเขาและกำลังเปลี่ยนแปลงเขาที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนเงียบ ไม่ยิ้ม เจ็ดปีผ่านไป ความรักเคยเป็นสิ่งที่เขาไม่รู้จัก เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยพบจริงๆ จึงทำให้เขาต้องเป็นคนใจแข็งเพื่อจะเข้มแข็งและป้องกันตัวเขาเอง ทุกสิ่งที่เขาเคยมีถูกเอาไปจากเขา เขาไม่มีอะไรเลย ก่อนาอยู่ที่มูลนิธิเกื้อกูล ตอนนี้เขามีแล้ว เขามีบ้านที่นี่และเขาจะอยู่ที่นี่เป็นเวลาอีกหลายปีข้างหน้า แต่เรารู้ว่าวันหนึ่งกอไก่จะต้องก้าวเดินออกไปสู่โลกที่จะต้องแบ่งปันและให้กับผู้อื่นพร้อมกับเรื่องราวส่วนตัวของเขาและให้กำลังใจคน และเตือนคนเหล่านั้นว่าความรักของพระเจ้าได้นำคนมาอยู่ร่วมกันเพื่อสร้างครอบครัว และกอไก่จะเติบโตขึ้นทำสิ่งที่ดีและช่วยเหลือสังคมต่อไป