สวัสดีครับผมชื่อ นายสมบัติ จบการศึกษาปริญญาตรีศิลปศาสตร์บัณฑิตสาขาวิชาการพัฒนาชุมชน มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ ขอบคุณพระเจ้าสำหรับพระคุณและความรักของพระองค์ที่มีให้กับผมผ่านทางผู้ที่มีใจเมตตาหลายๆคนยังมีคนอีน มากมายที่ต้องการโอกาสดีๆแบบนี้ บางคนมีโอกสแต่ปล่อยให้หลุดมือไปซึ่งเป็นสิ่งที่น่าเสียดายโอกาสเหล่านั้นมาก           

 

เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กๆผมจำได้เป็นอย่างดีตอนนั้ผมยังไม่ได้เข้ามาอยู่ที่บ้านแห่งความหวัง ผมเห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันทางบ้านของเพื่อนพอจะมีฐานะทางการเงินพวกเขาได้มีโอกาสได้ไปโรงเรียนซึ่งตอนนั้นผมไม่เข้าใจว่าการไปโรงเรียนไปทำอะไรผมคิดเองว่าไปโรงเรียนนั้นคงสนุกมากซึ่งตอนนั้นเองผมเองก็มีความต้องการที่จะไปโรงเรียนเพื่ออยากไปดูว่าเพื่อนๆไปทำอะไรบ้างที่โรงเรียนแต่ผมก็ไม่เคยได้ไปสักวัน จนพ่อของผมเสียชีวิตแม่ก็ถามผมว่าอยากที่จะไปอยู่บ้านพักเพื่อจะเรียนหนังสือหรือไม่ ผมตอบว่าจะไปอีกประมาณ 2 อาทิตย์ต่อมาผมก้เข้ามาอยู่ที่บ้านแห่งความหวังช่วงแรกๆผมก็ยังคิดถึงแม่แต่อยู่นานก็ชินมีเพื่อนตอนแรกๆก็ลำบากเพราะว่าไม่เคยทำอะไรตอนอยู่กับแม่  แม่ก็คอยช่วยเหลือตลอดแต่มาอยู่บ้านพักต้องฝึกทุกอย่าง ตื่นนอนแต่เช้า ซักผ้า อาบน้ำ ทุกอย่างต้องทำเองทั้งหมดเพื่อเป็นการฝึกฝนวินัยตัวเอง            

 

วันแรกที่ผมไปโรงเรียนคิดว่าการไปโรงเรียนนั้นสนุกแต่กลับกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อเพราะว่าผมเองก็ไปโดยไม่ได้รู้หนังสือภาษาไทยเลยผมก็พยายามเป็นอย่างมากถูก คุณครูตีทุกๆวันผมจึงจะต้องพยายามให้มากขึ้นจนสุดท้ายผมสามารถอ่านภาษาไทยและเข้าใจภาษาไทยมากขึ้นได้ทำให้ผมได้เข้าใจว่าการเรียนหนังสือไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนไม่เคยเรียน แต่ไม่เกินความพยายามของคนที่ตั้งใจผมเป็นคนเรียนไม่เก่งแต่ผมเป็นคนพยายาม1ครั้งไม่ได้เอาต่อจนกว่าจะได้ ชีวิตของผมมาถึงวันนี้ได้ก็เพราะว่าพระเจ้าอวยพระพรตอนนี้ผมก็เรียนจบและได้ทำงานอยู่ที่บ้านแห่งความหวังที่ๆผมเคยอยู่และเรียนจนจบจากสถานที่แห่งนี้ผมดีใจที่ได้มีโอกาสได้กลับมาทำงานช่วยเหลือสังคมโดยการเป็นพี่เลี้ยงเด็กและเป็นการรับใช้พระเจ้า สุดท้ายนี้ขอพระเจ้าอวยพระพรทุกๆคนที่มีส่วนสนับสนุนช่วยเหลือเด็กๆที่บ้านแห่งความหวัง พวกคุณเป็นกำลังสำคัญที่ทำให้ความฝันของเด็กๆเป็นจริงได้  ขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง