สวัสดีค่ะ ฉันชื่ออรษา ไตรโชค ชื่อเล่นหมี วันเกิดของฉันคือ 25 สิงหาคม 1992 ตอนนี้ฉันอายุ 23 ปี จบการศึกษาระดับปริญญาตรี สำนักวิชานิติศาสตร์ สาขาวิชานิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง จังหวัดเชียงราย ฉันเป็นคนชนเผ่ากะเหรี่ยง-ลาหู่  ฉันมีพี่น้องทั้งหมด 6 คน พ่อของฉันเสียชีวิตสาเหตุเนื่องจากยาเสพติด แม่จึงมีหน้าที่เลี้ยงดูลูกๆเพียงลำพัง ครอบครัวของฉันมีฐานะที่ยากจนมาก พี่ๆของฉันพวกเขาไม่ได้เรียนหนังสือเลย ขอบพระคุณพระเจ้าบ้านแห่งความหวังได้ให้โอกาสฉัน บ้านแห่งความหวังได้ดูแลและทำให้ฉันได้เรียนหนังสือ ตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 จนจบมหาวิทยาลัย นี่เป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดในชีวิตของฉัน   ที่แห่งนี้ได้มอบในสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดคือ ‘ความรัก’ เป็นความรักที่เหมือนกับแม่มีให้ลูก คือความรักที่คุณหมอทัศนีย์มีให้แก่ฉัน ที่นี่มีเด็กๆมากมาย วันคืนผ่านไปทำให้เรารักกันเสมือนพี่น้อง ฉันมีน้องๆที่ฉันต้องช่วยดูแล มีเพื่อนที่เล่นสนุกกัน มีพี่ๆที่ดูแลฉันและให้คำปรึกษาแก่ฉันได้ นี่เป็นเรื่องที่พิเศษมากฉันคิดว่าฉันมีพี่น้องเยอะที่สุดเลย  บ้านแห่งความหวังที่เปลี่ยนแปลงฉัน จากเด็กที่มีนิสัยก้าวร้าว  กลายเป็นคนที่ถ่อมตัว ใจเย็น และร่าเริงมากขึ้น ที่นี่ได้อบรมสั่งสอนให้ฉันเป็นคนดี ให้ฉันกินอิ่มในทุกๆมื้อ มีที่นอนอุ่นๆให้ฉันซุกกายหลับฝันดี และทำให้ฉันได้เรียนหนังสือ ฉันมีความสุขมาก

 

ฉันคิดว่าการตั้งเป้าหมายในชีวิตของคนเรานั้นไม่จำเป็นต้องตั้งไว้เพียงแค่อย่างเดียว เราสามารถมีเป้าหมายด้านต่างๆของชีวิตได้ และเป้าหมายในชีวิตจะเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าเราจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร  และเพื่อใคร ชีวิตก็เหมือนกับการเดินทาง และตัวเราเองก็เปรียบเสมือนกับนักเดินทาง การเดินทางของชีวิตคนเราไม่ได้ราบเรียบหรือโรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป ระหว่างทางอาจมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นมาเพื่อเป็นบททดสอบ เราจึงต้องมีการวางเป้าหมายเพื่อที่จะได้เดินทางไปสู้จุดหมาย ตัวฉันได้มีการวางเป้าหมายในที่ชีวิตอยู่ไม่กี่ข้อ ข้อแรกก็คือ การเป็นลูกที่ดีของแม่คือ พยายามทำตัวให้ดีไม่สร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้กับท่านเพราะคิดว่าท่านก็คงเหนื่อยกับภาระหน้าที่ของท่านมากพอแล้ว จึงจะพยายามไม่สร้างปัญหาให้ท่านอีก  ข้อสองก็คือ  ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน ข้อสามคือ หางานทำที่ดีและมีความมั่นคง เนื่องจากงานที่มั่นคงจะทำให้เรามีรายได้ที่สม่ำเสมอเพื่อใช้เลี้ยงตัวเองและคนในครอบครัวได้และทำให้เรามีคุณภาพชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี   เหตุการณ์นี้เป็นจุดเริ่มต้นที่สร้างแรงบันดาลใจในชีวิตให้ฉันคือ เมื่อฉันยังเป็นเด็กคุณหมอทัศนีย์และป้าโตชิโกะ ได้บอกเด็กๆทุกคนว่า ที่ทุกคนได้ช่วยเหลือเด็กๆ แค่หวังเพียงว่าเด็กๆจะมีอนาคตที่ดี เป็นคนดีของสังคม และประโยคสุดท้ายที่คุณหมอทัศนีย์และป้าโตชิโกะมักเน้นย้ำอยู่เสมอคือ ให้เรากลับไปยังชุมชนของเราและไปช่วยเหลือคนอื่นๆต่อไป ประโยคนี้มันฝังใจฉันอยู่ตลอดเวลา และเมื่อฉันโตขึ้นฉันจึงนำประโยคนั้นกลับมาไตร่ตรองใหม่ จึงเข้าใจความหมายของประโยคนี้มากกว่าเดิม ตลอดชีวิตของฉันมีโอกาสดีๆเข้ามามากมาย แต่เป็นสิ่งที่คนอื่นๆมอบให้ฉัน และฉันเป็นผู้รับ ตอนนี้ฉันก็คิดว่าฉันพร้อมแล้วที่จะเป็นผู้ให้ เป้าหมายในชีวิตของฉันได้เปลี่ยนไปอีกครั้ง มันไม่ใช่เพื่อฉันและครอบครัวอีกแล้ว  ฉันได้เพิ่มคนอื่นๆ ลงไปในแผนชีวิตของฉัน โดยเฉพาะคนชนเผ่า ที่เปรียบเสมือนพี่น้องครอบครัวใหญ่ของฉัน 

 

อุดมการณ์ของฉันมันสวยหรูมาก แต่ฉันก็แอบหวั่นในใจ ฉันจะไปช่วยเหลือคนอื่นอย่างไรหนอ ในเมื่อฉันยังไม่ฉลาดเอาซะเลย ทั้งความคิด การวางแผนต่างๆของฉันยังคับแคบมากยังงี้   นี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันอยากเปลี่ยนแปลงตนเอง ตอนนี้ฉันเป็นอาสาสมัครนักกฎหมายที่คลินิกกฎหมายโรงพยาบาลท่าสองยาง จังหวัดตาก ฉันตั้งใจมาเปลี่ยนตนเองที่นี่เพราะเห็นว่าประชากรส่วนใหญ่ที่นี่เป็นชนเผ่ากะเหรี่ยงเหมือนกับฉัน ฉันสามารถสื่อสารกับพวกเขาได้ พวกเขามีปัญหาเกี่ยวกับสถานะบุคคล เป็นคนไร้รัฐไร้สัญชาติ มันเป็นเรื่องที่ลำบากสำหรับพวกเขามาก พวกเขาไม่มีแม้แต่ตัวเลขที่ระบุตัวตนการมีอยู่ของพวกเขา ฉันและเพื่อนร่วมงานมีหน้าที่ให้ความช่วยเหลือดำเนินการเรื่องการตรวจสอบสถานะบุคคล และให้ความรู้ในเรื่องสิทธิทั่วไปที่เขาพึงมี ซึ่งส่วนใหญ่คนที่นี่ไม่มีความรู้ในเรื่องสิทธิของตนเองเลย อยู่ที่นี่ฉันเจอทั้งความสุข และความทุกข์ใจ แต่ขอบคุณพระเจ้า พระเจ้าได้ตอบคำอธิฐานของฉัน ฉันขอให้ฉันได้พบกับความทุกข์ ความลำบาก ฉันเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้จะให้ฉันได้พิสูจน์ตนเอง และทำให้ฉันเติบโตขึ้น  เพื่อวันหนึ่งฉันจะเป็นทนายที่มีความรู้และฉลาด แน่นอน!! ฉันจะเป็นทนายความที่ช่วยเหลือคนอื่นๆได้

ขอบคุณบ้านแห่งความหวังมูลนิธิเกื้อกูล ขอบคุณคุณหมอทัศนีย์ ครอบครัวป้าโตชิโกะ และผู้มีส่วนช่วยเหลือฉันทุกๆคน พวกคุณทำให้ชีวิตของฉันได้เปลี่ยนแปลงไป และทำให้ฉันได้พบกับเป้าหมายและความสุขในชีวิต

ขอพระเจ้าอวยพระพรค่ะ